Σε, τον αναβαλλόμενον το φως ώσπερ ιμάτιον, καθελών Ιωσήφ από του ξύλου συν Νικοδήμω και θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, άταφον, ευσυμπάθητον, θρήνον αναλαβών, οδυρόμενος έλεγεν, οίμοι γλυκύτατε Ιησού! όν πρό μικρού ό ήλιος εν σταυρώ κρεμάμενον θεασάμενος ζόφον περιεβάλλετο και η γή τώ φόβω εκυμαίνετο και διερρήγνυτο ναού το καταπέτασμα, αλλ΄ιδού νύν βλέπω σε, δι΄εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον...Πως σε κηδεύσω Θεέ μου;
Πως συνδόσιν ειλήσω;
Ποίες χερσί δε προσαύσω το σον ακήρατον σώμα;
Ποία άσματα μέλψω, τη ση εξόδω οικτίρμων;
Μεγαλύνω τα πάθη σου, υμνολογώ και την ταφή σου συν τη αναστάσει,
κραυγάζων, Κύριε δόξα σοι!
(Απόστιχο. Από τον εσπερινό της Μεγάλης Παρασκευής)
"Ποία άσματα μέλψω, τη ση εξόδω οικτίρμων;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγαλύνω τα πάθη σου, υμνολογώ και την ταφή σου συν τη αναστάσει,
κραυγάζων, Κύριε δόξα σοι!"
Ποία άσματα μέλψω δεν έχω. Η φωνή μου σίγησε, χάλασε. Λίγα γράμματα έμαθα και αυτά γράφω.
Καλή Ανάσταση
Mε συγκίνησες γιατρέ. Απ΄ την καρδιά μου, σ΄εύχομαι καλή ανάσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυπάμαι μόνο τον ευατό μου, που άγευστος πνευματικά, δεν θα μπορέσω να γευθώ για ακόμη μιά φορά την εορτή των εορτών, την πανήγυρι των πανηγύρεων, που δεν θα μπορέσω ο τυφλός να δώ το ΦΩΣ!
Μακρόθυμε Κύριε, δόξα σοι.