Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Ὁ καημένος.


 
Στὸ λιβάδι ξεχασμένος
ἕνας γάιδαρος βοσκοῦσε,
τίποτ’ ἄλλο δὲν ζητοῦσε
ὁ καημένος.

Τὸ χορτάρι του μασοῦσε
κι ἦταν τρισευτυχισμένος,
καὶ τὸ ξύλο λησμονοῦσε
ὁ καημένος.

Καὶ τὴν τύχη εὐχαριστοῦσε,
ποὺ δὲν ἧταν φορτωμένος,
καὶ τὰ δυό του αὐτιὰ κουνοῦσε
ὁ καημένος.

Τοὺς ἐχθρούς του συγχωροῦσε
κι ἤτανε συγχωρεμένος,
καὶ τὸν κόσμο ἀγαποῦσε
ὁ καημένος.

Τὸν Θεὸ παρακαλοῦσε,
γιὰ νὰ μείνῃ ἐκεῖ δεμένος
καὶ νὰ βόσκῃ ὅσο θὰ ζοῦσε
ὁ καημένος.

Ζαχαρίας Παπαντωνίου.
"Χελιδόνια" 
Βιβλιοθήκη Ἐκπ/κοῦ Ὁμίλου 1920

6 σχόλια:

  1. Το πετυχες διανα φιλε...
    Ενα ποιήμα βγαλμενο απο τις παιδικες μαθητικες μας μνημες....
    και σε εκφραζει....εεεε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ;-)

    Γουστάρω Παπαντωνίου!

    Εχεις διαβάσεις τους "πεζούς ρυθμούς"του;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ;-)
    Καλά...συχωρεμένος! Αν βρεθείς σε καμιά δημοτική βιβλιοθήκη κοντά ζήτα τους, μήπως τους έχουν να ρίξεις μια ματίτσα!
    Καλημέρεςςςς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή