Θάρθει σάν ἀστραπή...

 

 -Tόν εἶδες μέ τά μάτια σου γιαγιά τόν Βασιλέα ἤ μήπως καί σί φάνηκε, σάν ὄνειρο νά ποῦμε, σάν παραμύθι τάχα;
-Τόν εἶδα με τά μάτια μου, ὡσάν καί σένα νέα, πά νά γενῶ ἑκατό χρονῶν κι΄ἀκόμα τό θυμᾶμαι σάν νάταν χθές μονάχα Στήν Πόλη στήν Χρυσόπορτα, στόν πύργον ἀπό κάτου , εἶναι ἕνα σπήλαιο πλατύ, στρωμένο σάν παλάτι, σάν ἅγιο παρακλήσσι. Κανένας Τούρκος δέ μπορεῖ νά κρατηθεῖ κοντά του, κανείς τῆς σιδερόπορτας νά εὔρει τό μονοπάτι. Μόνον κανένας χριστιανός (..) περνᾶ απ΄ααὐτό κρυφά-κρυφά (…) Ἕτσι καί γώ (…) πῆγα καί προσκύνησα. (…) Εἶδα (..) τήν φεγγαρόχλωμη τοῦ βασιλέωςς χάρη,  πού μέ κλεισμένα βλέφαρα ἐξαπλωμένος μένει στήν ἀργυρή του κλίνη:
- Ἀπέθανε γιαγιά;
- Ποτέ παιδάκι μου! Κοιμᾶται, κοιμᾶται μόνο! Τἠ χρυσή κορώνα στό κεφάλι, τό σκπῆπτρο του στο χέρι.(…)
- Καί  τώρα πιά δεν ημπορεί, γιαγιάκα νά ξυπνήσει;
- Ὦ βέβαια! Καιρούς καιρούς σηκώνει τό κεφάλι, (…) καί βλέπει ἄν ἦρθεν ἡ  στιγμή, ποχ΄ο Θεός ὁρίσει, καί βλέπει ἄν ἧρθεν ἄγγελος γιά νά τοῦ φέρει πάλι τό κοφτερό σπαθί του.
- Καί  θά ΄ρθει , ναί, γιαγιάκα μου;
- Θάρθει παιδί μου θάρθει........ 

 

Κείμενο, Γ. Βιζυηνοῦ.