ΖΩΗ τό λέγαν....

Ἦταν πρωί, ὅταν τό κατάλευκο φορτηγό ΖΩΗ, ἔλυσε τούς κάβους του σαλπάροντας γιά τό πρώτο μακρυνό του ταξίδι. Ξεμάκρυνε ἀνάμεσα σ' εὐχές καί κατευόδια.
Οἱ Μοῖρες ὅμως τοῦ λιμανιοῦ, μουρμούρισαν καί εἶπαν:
- ΖΩΗ τό λένε, καί ἡ ζωή του χάνεται.
Τό μήνυμα ἀπ΄ τό λιμάνι προορισμοῦ ἦλθε μετά ἀπό μῆνες, κι' ἔλεγε πώς τό ΖΩΗ δἐν ἀφίχθη, καί πώς ἡ τύχη του ἀγνοεῖται.
Τἀ χρὀνια πέρασαν στό λιμάνι, καί το καράβι ξεχάστηκε.
Μιά μέρα ὅμως ἡ Φήμη, αὐτή ἡ ἀρχαία θεά, ποὐ φέρνει νέα -πότε ἀληθινά καί πότε ὄχι -εἶπε στά στέκια καί στά καπηλειά, πώς τό ΖΩΗ δέν βούλιαξε, ἀλλά βολοδέρνοντας βρώμικο καί στοιχειωμένο, σέρνεται πιά στούς ὠκεανούς τοῦ κόσμου. Κανείς δέν έδωσε σημασία γιά ἕνα ξεχασμένο πλοῖο.
Οἱ Μοῖρες ὅμως τοῦ λιμανιοῦ, μουρμούρισαν καί εἶπαν:
- ΖΩΗ τό λέγαν, καί ἡ ζωή του χάθηκε.

Φωτό: ἀπό τήν google