Ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου.

Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας. Ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε, Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 [...Έλεγε τόν Μέγαν Παρακλητικόν Κανόνα τόν εἰς τήν Παναγίαν, ὅπου διεκτραγωδούνται τά παθήματα καί τά βάσανα μιᾶς ψυχῆς, καί τήν σειράν ὅλην τῶν κατανυκτικῶν ὕμνων, ὅπου είς βασιλεῦς Ἕλλην, διωγμένος, πολεμημένος, στενοχωρημένος, ἀπό Λατίνους καί Ἄραβας καί τούς ἰδικούς του, διεκτραγωδεῖ πρός τήν Παναγίαν τούς ἰδίους πόνους του, καί τούς διωγμούς ὅσους ὑπέφερεν ἀπό τά στίφη τῶν βαρβάρων, τά ὁποῖα ὀνομάζει νέφη.
Είτα, κατά μικρόν, ἀφού εἶπεν ὅσα τροπάρια ἐνθυμεῖτο ἀπό στήθους, ὕψωσεν ἀκουσίως τἠν φωνήν, καί ἤρχισε νά μέλπη τά ἀθάνατον ἐκεῖνο:

Ἀπόστολοι ἐκ περάτων, συναθροισθέντες ἐνθάδε, 

Γεσθημανῆ τό χωρίον, κηδεύσατ ε μου τό σῶμα.

Καί σύ, Ὑιέ καί Θεέ μου, παράλαβε μου τό πνεῦμα.

Καί εἴτα προσέτι, παρεκάλει διά τοῦ ἄσματος τήν Παναγίαν, νά εἶναι μεσίτριαν πρός  τόν Θεόν,  "μή μοῦ ἐλέγξη τάς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων(...)". Ὧ, αὐτό εἶχε τήν δύναμιν καί τό προνόμιον νά κάμνη πολλά ζεύγη ὀφθαλμῶν νά κλαίωσι τόν παλαιόν καιρόν, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἔκλαιον ἀκόμη ἐκούσια δάκρυα ἐκ συναισθήματος ...]

                                                                               Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Διαβάστε περισσότερα στόν Ἱερέα Ἀνατολικῆς Εκκλησίας