Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Ὁ πράσινος κῆπος

χω τρεῖς κόσμους. Μιὰ θάλασσα, ἕναν
οὐρανὸ κι ἕναν πράσινο κῆπο: τὰ μάτια σου.
Θὰ μποροῦσα ἂν τοὺς διάβαινα καὶ τοὺς τρεῖς, νὰ σᾶς ἔλεγα
ποῦ φτάνει ὁ καθένας τους. 
θάλασσα, ξέρω.
οὐρανός, ὑποψιάζομαι.
Γιὰ τὸν πράσινο κῆπο μου,
μὴ μὲ ρωτήσετε.

                                                                                  Νικηφόρος Βρεττᾶκος

6 σχόλια:

  1. Θε μου Θέ μου!
    Θα το πώ δεν θα αντέξω!
    ΥΠΕΡΟΧΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ...ΠΙΟ ΚΟΛΑΣΜΕΝΕς ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΠΡΙΖΟΛΕΣΣΣΣΣΣΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σαλογραία,
    τό λέω συνέχεια στήν cummuλίνα, πώς τό πάθος γιά τήν γαστέρα, εἶναι ἀπό τά χειρότερα πού ὑπάρχουν. :-(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συμφωνώ και επαυξάνω.
    Το πάθος για τη γαστέρα, ΥΠΟΚΑΘΙΣΤΑ, ΆΛΛΑ ΠΑΘΗ.
    ΔΕΝ ΤΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΛΕΠΤΟΜΕΡΩΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΕ... ΠΟΝΗΡΕΨΩ!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σαλογραια το κανουμε ταυτόχρονα... λοιπον.
    Τρωμε τις μπριζόλες την ωρα που διαβαζουμε τα ποιήματα.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΓΙΑΤΊ ΤΟΝΊΖΕΤΑΙ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΘΕ ΣΕΙΡΑΣ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δέν ὑπάρχει ἰδιαίτερος λόγος, ἀπλᾶ μ΄ἀρέσει. Νομίζω ὅτι ὀμορφαίνει τούς στίχους. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή