Ἔχω τρεῖς κόσμους. Μιὰ θάλασσα, ἕναν
οὐρανὸ κι ἕναν πράσινο κῆπο: τὰ μάτια σου.
Θὰ μποροῦσα ἂν τοὺς διάβαινα καὶ τοὺς τρεῖς, νὰ σᾶς ἔλεγα
ποῦ φτάνει ὁ καθένας τους.
οὐρανὸ κι ἕναν πράσινο κῆπο: τὰ μάτια σου.
Θὰ μποροῦσα ἂν τοὺς διάβαινα καὶ τοὺς τρεῖς, νὰ σᾶς ἔλεγα
ποῦ φτάνει ὁ καθένας τους.
Ἡ θάλασσα, ξέρω.
Ὁ οὐρανός, ὑποψιάζομαι.
Ὁ οὐρανός, ὑποψιάζομαι.
Γιὰ τὸν πράσινο κῆπο μου,
μὴ μὲ ρωτήσετε.
μὴ μὲ ρωτήσετε.
Νικηφόρος Βρεττᾶκος
Θε μου Θέ μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα το πώ δεν θα αντέξω!
ΥΠΕΡΟΧΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ...ΠΙΟ ΚΟΛΑΣΜΕΝΕς ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΠΡΙΖΟΛΕΣΣΣΣΣΣΣ!
Σαλογραία,
ΑπάντησηΔιαγραφήτό λέω συνέχεια στήν cummuλίνα, πώς τό πάθος γιά τήν γαστέρα, εἶναι ἀπό τά χειρότερα πού ὑπάρχουν. :-(
Συμφωνώ και επαυξάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πάθος για τη γαστέρα, ΥΠΟΚΑΘΙΣΤΑ, ΆΛΛΑ ΠΑΘΗ.
ΔΕΝ ΤΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΛΕΠΤΟΜΕΡΩΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΕ... ΠΟΝΗΡΕΨΩ!
;-)
Σαλογραια το κανουμε ταυτόχρονα... λοιπον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρωμε τις μπριζόλες την ωρα που διαβαζουμε τα ποιήματα.....
ΓΙΑΤΊ ΤΟΝΊΖΕΤΑΙ ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΘΕ ΣΕΙΡΑΣ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔέν ὑπάρχει ἰδιαίτερος λόγος, ἀπλᾶ μ΄ἀρέσει. Νομίζω ὅτι ὀμορφαίνει τούς στίχους. :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή