Αντίο φιλαράκο μας...

Προχθές το πρωί, μας εγκατέλειψε ένας παλιόφιλος. Το σκυλάκι μας ο Ρόνυ. Φίλος της οικογενείας μας για περισσότερα από 18 ολόκληρα χρόνια, που όταν όμως τον βρήκε χτυπημένο ο γιός μας, ήταν ήδη μεγαλύτερος του ενός έτους. Κόντεψε δηλαδή την ηλικία του Άργου, του πιστού σκυλιού του Οδυσσέα. Σ όλα αυτά τα χρόνια, μας χάρισε την άδολη παρέα του πληθωρικά. Ποτέ δεν θέλησε να φύγει από κοντά μας, και μας έδινε την αίσθηση ότι ένοιωθε μέλος της οικογένειας μας.
Έζησε μαζί μας θανάτους αγαπημένων μας, γεννήσεις και μεγαλώματα παιδιών. Πασίγνωστος στην γειτονιά, και συμπαθέστατος λόγω του καλού του χαρακτήρα. Δεν πολυχώνευε λίγο τον ταχυδρόμο, αλλά κάποια στιγμή τα βρήκε και μ΄αυτόν. Είχε και ένα καλό φιλαράκι – δεν θυμάμαι τ΄όνομα του – ένα κοντούτσικο σκυλάκι, απ΄ αυτά που μοιάζουν με μεγάλες πατσαβούρες, ο οποίος κοιτάξτε τι συμπεριφορά επέδειξε κάποτε στον Ρόνυ.
Μια φορά, ο Ρόνυ ήτανε βόλτα με τον φίλο του τον Πατσαβούρα, και χτυπήθηκε από ένα αυτοκίνητο, που του επέφερε συντριπτικό κάταγμα στο πίσω δεξιό γοφό. Ο Ρόνυ με σπασμένο πόδι, ξεκίνησε να επιστρέψει στο σπίτι. Τέσερα-πέντε μέτρα πρίν από την πόρτα του σπιτιού, το σκυλάκι μας δεν άντεξε άλλο τους πόνους και σωριάστηκε κάτω. Μετά από λίγο επέστρεφα από την δουλειά, είδα τον Ρόνυ σωριασμένο, και τον Πατσαβούρα να μην το κουνάει από δίπλα του. Ο Πατσαβούρας, ακολούθησε το χτυπημένο φιλαράκι του σ΄όλη την διαδρομή μέχρι το σπίτι, και μάλιστα περίμενε δίπλα του μέχρι να έλθει κάποιος από εμάς. Εφυγε μόλις πήγα εγώ .Φιλίες σκύλων, παραδείγματα γι΄ ανθρώπους.
Το σκυλάκι μας θα το θυμόμαστε με συμπάθεια και αγάπη. Ηταν ένας άκακος φίλος. Λίγο φαγητό ήθελε, και ένα χάϊδεμα. Ανταπέδιδε την αγάπη ανυπόκριτα με το κούνημα της φουντωτής ουρίτσας του
Αντίο λοιπόν φιλαράκο μας, ήσουν μια καλή παρέα. Μακάρι νάσαι κάπου, που να μπορείς να κουνάς χαρούμενα την ουρίτσα σου.

Και μείς σε χαιρετάμε παλιόφιλε, ευχαριστούμε....