Ἡ χαμένη Ἄνοιξη, καί ἡ Ἄλλη μιά χαμένη Ἄνοιξη

Πέρασε μιά Ἄνοιξη ἀπό μπροστά μου ἀλλα τήν ἔχασα, πρίν καταλάβω ὅτι ἦλθε.
Μετά, ἦλθε Ἄλλη μιά Ἄνοιξη, ἀλλά τήν ἔχασα κι΄αὐτή.
Κάποια στιγμή, ἔνοιωσα ὅτι χάνοντας τήν μία Ἄνοιξη καί τήν Ἄλλη μία Ἄνοιξη, ἔχασα σπουδαῖα πράγματα. Γι΄αὐτό θέλησα νά τίς ξαναβρῶ.
Δέν ήξερα πού καί πῶς.
Ἄκουσα πῶς ὑπάρχει ἕνας γλάρος που μπορεῖ νά σέ πάρει στά φτερά του, καί νά σέ ταξιδέψει σέ περίεργα μέρη, ἐκεῖ ὅπου ἴσως μπορεῖ κανείς νά βρεῖ χαμένες Ἄνοιξες.
Τόν βρῆκα καί τοῦ εἶπα τί ἦθελα.
-Θέλω γλάρε, νά μέ πᾶς ἐκεῖ ὅπου υπάρχουν οἱ χαμένες Ἄνοιξες. Θέλω δύο ἀπ΄ αυτές. Νά κυλιστῶ στά ἀνθισμένα λιβάδια τους. Νά μυρίσω τ΄άνθομυριστά άπογεύματα τους. Νά χαζέψω τίς κατακόκκινες παπαροῦνες τους . Νά ζαλιστῶ ἀπό τό βουητό τῶν ζουζουνιῶν τους. Νά τίς ρουφάω σάν δροσερό νερό καί νά μήν τίς χορταίνω.
Ὁ γλάρος μ' ἄκουσε, φτεροκόπησε κι΄ἔφυγε. Πῆγε νά ρωτήσει τούς σοφούς γλάρους, γιά νά μάθει ποιόν δρόμο νά πάρει.
Γύρισε, ἄλλα δέν ἦλθε κοντά μου. Στάθηκε μακρυά πάνω σέ μιά βρεγμένη πέτρα.
Μέ κοίταξε ἐπίμονα μέ θλιμμένο βλέμμα, καί μ'ἕνα ἀπότομο τίναγμα, πέταξε πρός τήν θάλασσα.
Κατάλαβα. Οἱ σοφοί γλάροι δέν ξέρανε τόν δρόμο γιά τήν χαμένη Ἄνοιξη, καί τήν Ἄλλη μιά χαμένη Ἅνοιξη.
Ὅταν κίνησα νά φύγω, ὁ γλάρος πέταξε μπροστά μου, καί μέ τήν περίεργη φωνή του, μοῦ εἶπε πῶς ὅταν ὁ Χρόνος φύγει, κλείνει πάντοτε τά μονοπάτια πίσω του.

Φωτό: Εyefetch