Το αρχοντικό Γαλαξείδι.

Γαλαξείδι. Μια όμορφη κωμόπολη στις βόρειες ακτές του κορινθιακού κόλπου. Ησυχος και γαλήνιος θάλεγα τόπος, που δεν έχει καμμία σχέση με τα μέρη που ονομάζουμε «τουριστικούς προορισμούς». Στο Γαλαξείδι πλανάται ένας αέρας παλιάς αρχοντιάς, την προέλευση της οποίας καταλαβαίνει κανείς μετά από μια επίσκεψη στο ναυτικό μουσείο.

Ετσι το Γαλαξείδι μας φέρθηκε λοιπόν αρχοντικά, με εκείνη την ηρεμία του παλιού αριστοκράτη που δεν τον ενδιαφέρει να εντυπωσιάσει προβάλλοντας τους τίτλους του, παρά μόνο την ιστορία του.
Παρά το γεγονός ότι το Γαλαξείδι έπαψε από χρόνια να έχει την σχέση που είχε με την θάλασσα, εν τούτοις δείχνει να μην ξεχνάει το παρελθόν του.
Ετσι βρίσκουμε ένα μνημείο για τον «αφανή ναύτη» όπως και την συγκινητική σύνθεση που βλέπουμε πάνω-πάνω στην ανάρτηση, κατά την οποία μια οικογένεια ναυτικού χαιρετάει τον σύζυγο και πατέρα.

Και κάτι ακόμη. Λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, σ΄ένα ύψωμα οι Γαλαξειδιώτες χτίζουν μια εκκλησία επ΄ονόματι της «Παναγίας της Γαλάξας της Θαλασσοκράτειρας» αιώνιο ίσως μνημόσυνο για τους ανθρώπους τους που χάσανε στις θάλασσες. Όλα αυτά όμως τιμούν τους σημερινούς Γαλαξειδιώτες.
Σημειώσαμε όμως και πιο καθημερινά πράγματα. Την χαμηλή ένταση της μουσικής από τα παραλιακά καφέ, και την άριστη διάθεση εξυπηρέτησης από την κυρία που έιχε το ταβερνάκι που τρώγαμε, και που βρίσκεται ένα δρομάκι πίσω από την παραλία. Στο βιντεάκι θα δείτε το ταβερνάκι, (μπλέ καθίσματα) με την πλέον γευστική καβουροσαλάτα που δοκιμάσαμε, και την οποία παρασκευάζουν με τυρί και όχι με μαγιονέζα. Επίσης το γεγονός ότι το μπακάλικο ήταν μπακάλικο, και το μανάβικο μανάβικλ!

Στα υψώματα που περιβάλουν την πόλη υπάρχει ένα μοναστηράκι, στο οποίο τον 19 ο αι. ανακαλύφθηκε σε βιβλίο η ιστορία της περιοχής που γράφηκε από έναν μοναχό αρκετά χρόνια πρίν και που σήεμρα εκτίθεατι στο μουσείο. Το μοναστηράκι τιμάται έπ΄ ονόματι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, και σ΄ αυτό εγκαταβιώνει «κατά μόνας» εδώ και δεκαεννέα χρόνια μια μοναχή. Το σχετικά μικρό καθολικό του μοναστηριού χτίστηκε από την αυτοκράτειρα Αννα την Κομνηνή τον 12ο αιώνα. Θα παρατηρήσετε στην φωτογραφία ότι έχει ανάγκη από επισκευές. Σε σχετική ερώτηση προς την γερόντισσα, η τελευταία μας είπε ότι κάθε λίγο και λιγάκι έρχονται κάποιες επιτροπές για την επιδιόρθωση, αλλά…ουδέν!

Δεν θα μπορούσα όμως να μην σημειώσω και το εξής αρνητικό, που μας ενόχλησε. Σ΄ένα σημείο μερικά χιλιόμετρα στον δρόμο προς την Ναύπακτο, πήραμε έναν χωματόδρομο για να κατεβούμε σε παραλία, αλλά….έτσι νομίζαμε. Βρήκαμε μπροστά μας ένα μαντρότοιχο με πόρτα , και ένα κτήριο στα μπετά. Τουτέστιν, ιδιωτική παραλία του μεσιέ Καταπατητή, την οποία είδαμε πολύ καθαρά από την απέναντι (σχεδόν ) ακτή που πήγαμε τελικά για μπάνιο.

Στον (πολύ καλό) χάρτη της «ΑΝΑΒΑΣΗ» ο όρμος όπου βρίσκεται η αυθαιρεσία λέγεται "όρμος Καμπλάκι". Επίσης φαίνεται πολύ καλά και στο google εarth. Τον μαντρότοιχο τον αποθανατίσαμε όπως βλέπετε, ελπίζοντας ότι θα συγκινηθεί κανείς (ναι σιγά, τώρα έχουμε εκλογές......)

Επειδή όμως η παρανομία του μεσιέ Καταπατητή δεν έχει σχέση με αυτό καθαυτό το πανέμορφο Γαλαξείδι, σας προσκαλώ με το βιντεάκι για την σχετική βολτίτσα!