Τάδε ἔφη Βενιζέλος!

Όλα αυτά προϋποθέτουν ένα κράτος που να μπορεί να (....) στηρίξει το εισόδημα των νοικοκυριών των μεγάλων αστικών κέντρων που δεν είναι επαρκές γιατί η ανεργία, η χαμηλή σύνταξη, η αρρώστια, είναι παράγοντες που συνδέονται άμεσα με τη φτώχια και μάλιστα όχι με τη σχετική φτώχια, δηλαδή με την εισοδηματική ανισότητα -είμαι φτωχότερος από κάποιον άλλον γιατί η ψαλίδα ανοίγει- αλλά με την απόλυτη φτώχια, δηλαδή με τις ελάχιστες προϋποθέσεις επιβίωσης ενός νοικοκυριού.



Αν επικρατήσει και στην Ελλάδα η αντίληψη που φάνηκε στις τελευταίες προεκλογικές εμφανίσεις του κ. Καραμανλή, αυτός ο όψιμος βαλκανικός θατσερισμός, ο απειλητικός, ο σχεδόν κυνικός, πως πρέπει να επιβληθούν μέτρα περιορισμού των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων με το πάγωμα των μισθών και των συντάξεων, το αποτέλεσμα θα είναι να αμφισβητηθεί ο πυρήνας του κοινωνικού κράτους, να πάψει να λειτουργεί ο στοιχειώδης μηχανισμός κοινωνικής αναδιανομής, και τελικά να πληγεί η αγορά, να πληγεί η εθνική οικονομία, να πληγεί η ζήτηση και άρα να πληγεί ο μεγάλος όγκος της μικρομεσαίας επιχείρησης, που είναι ο κορμός της ελληνικής οικονομίας και ο κορμός της απασχόλησης, γιατί πάνω από το 75% των Ελλήνων απασχολουμένων απασχολούνται ως μισθωτοί σε μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις κάτω των 10 εργαζομένων.

* Η Ομιλία (ἀπόσπασμα) του Ευ. Βενιζέλου με θέμα " Κοινωνικό κράτος και ανάπτυξη: Απασχόληση, εργασιακές σχέσεις και ασφαλιστικά δικαιώματα – Η κρίση όχι ως απειλή, αλλά ως ευκαιρία", δόθηκε στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης  20/9/2009