Ο σπουργίτης

Χθές το απόγευμα, άκουσα ένα μικρό γντούπ, στην τζαμαρία της εταιρείας, και επειδή ο ήχος δεν είναι από αυτούς που συνήθως ακούμε, παραξενεύτηκα και πήγα να δώ τι είναι.
Βρήκα ένα μικρό πουλάκι , πεσμένο στις τσιμεντόπλακες σχεδόν ανάποδα και ακίνητο.
Το έργο το είχα ξαναδεί. Όταν ο ήλιος είναι σε μια συγκεκριμμένη – μάλλον – γωνία, τα πουλιά δεν μπορούν να καταλάβουν την ύπαρξη μεγάλων γυάλινων επιφανειών και πέφτουν επάνω τους. Μερικές φορές ζούνε, μερικές φορές όχι,
Το λυπήθηκα το σπουργιτάκι – σπουργίτης ήτανε- και το πήρα στο χέρι μου.

Κατάλαβα ότι ζούσε, αλλά δεν ήξερα αν θα συνέχιζε να .. ζεί. Το κεφαλάκι του κινιόταν ελεύθερα, και το μικρούτσικο, σε κεχριμπαρένιο χρώμα ράμφος του ήταν ανοιχτό.
Κάποια στιγμή, πως άρχισε να συνέρχεται , και το έβαλα να κρατηθεί πάνω στο δάχτυλο μου. Το σπουργιτάκι έκατσε -όπως μπορεί να καθήσει ένα σπουργιτάκι- και μάλιστα ένοιωσα τα νυχάκια του να γαντζώνονται στο δάχτυλο μου. Χάρηκα. Πίστεψα ότι το πουλάκι ανακτούσε τις δυνάμεις του, παρά το ότι το ράμφος του παρέμεινε ανοιχτό. Βρήκα ένα χάρτινο ρολλό, από εκείνον που έχουν στο κέντρο τους τα ρολλά κουζίνας, και άφησα εκεί τον σπουργίτη.
Α πομακρύνθηκα δυό-τρία βήματα και περίμενα να δώ τι θα γίνει. Σε δυό-τρία λεπτά ο σπουργίτης , σαν μια δοκιμή πτήσης άνοιξε λίγο τις φτερουγίτσες του, ύστερα πιο πολύ, μετά ακούστηκε ένα ελαφρύ φριιούπ, και ο σπουργίτης, πέταξε και…έφυγε Χαμογέλασα.
Στο καλό φίλε, και να προσέχεις…

Μπορείτε να δείτε εδώ, πως ... απογειώνονται τα σπουργιτάκια.