Οι λυγερές

Τις ξανάδα βγαίνοντας από το φέρρυ, αφού τράβηξα για λίγο τον δρόμο
Ήτανε μαζεμένες πάλι στο ίδιο μέρος, από την αριστερή πλευρά του δρόμου
έτσι όπως πήγαινα
Ηταν τόσες, όσες και τότε, πρίν έξι-εφτά μήνες. Μόνο που τότε ήταν πιο κομψές.
Πιο χαριτωμένες. Kοριτσόπουλα που βγήκανε στην βόλτα τους, παρά το ότι ο καιρός ήταν λιγάκι κρυούτσικος
Με χρυσαφιά φορεματάκια που κάπου-κάπου κοκκινίζανε.
Ναζιάρικα έγερνε η μία δίπλα στην άλλη, και μ΄ ένα ακαταλαβίστικο μπούρ-μπούρ, όλες μαζί μετά , γέρνανε από δω κι΄ από κεί σαν να προσπαθούσαν να κρυφτούν παιχνιδιάρικα από κάτι, η μάλλον καλύτερα, σαν να κάνανε στατικές χορευτικές φιγούρες επίδειξης πάνω σ΄έναν μονότονο μουσικό ήχο που ακούγοταν σαν ένα μακρουλό σςςςςςςςςςςςςςςςςς !

Τώρα που τις ξανάδα , δεν μ΄άρεσαν!
Τις είδα μεγαλωμένες, με κάτι βαθυπράσινα φουρφουριστά φουστάνια, που δεν κολάκευαν καθόλου τα λυγερόκορμα κορμιά τους, γιατί τις έδειχναν πιο αφράτες. πιό μεγάλες, πιο … κυρίες. Δείχναν να θέλουν δίαιτα δηλαδή. Χώρια που φαίνοταν και πιο σοβαρές.
Όχι, όχι, δεν μ΄ άρεσαν καθόλου.
Ισως τελικά, η αρχή του χειμώνα να είναι η καλύτερη εποχή για τις ψηλές λυγερόκορμες λεύκες,